ΤΟ CCOO ΔΕΝ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ ΤΑΞΙΚΟ ΣΥΝΔΙΚΑΤΟ

Αρθρο του Quim Boix στο Rebelión
ΤΟ CCOO ΔΕΝ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ ΤΑΞΙΚΟ ΣΥΝΔΙΚΑΤΟ
Αυτή η δήλωση δεν είναι δική μου, είναι του Γιώργου Μαυρίκου, Γενικού Γραμματέα της ΠΣΟ (Παγκόσμια Συνδικαλιστική Oμοσπονδία). Την έκανε μπροστά μου, και μπροστά στον Carmelo Suárez, τον Γενικό Γραμματέα του PCPE (Κομμουνιστικό Κόμμα των Λαών της Ισπανίας). Ο Carmelo είπε ότι και το PCPE είναι της ίδιας άποψης.
Στην πραγματικότητα και οι δύο βασίζονται, συμφωνώντας με αυτή την αξιολόγηση του CCOO, στην εμπειρία δεκαετιών του αγώνα ενάντια στον συνδικαλιστικό ρεφορμισμό. Έχει γίνει αγώνας σε πολλές χώρες του κόσμου εναντίον του εκφυλισμού των συνδικάτων που ήταν ταξικά και που, χάρη στα αφεντικά, έχουν μετεξελιχθεί φτάνοντας μέχρι τον συνδικαλιστικό ρεφορμισμό. Αυτό το βήμα προς τα πίσω στον ταξικό συνδικαλισμό έγινε ξεκινώντας από τις ΗΠΑ φτάνοντας ως και σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες, και τώρα εμφανίζεται σε ορισμένες πρώην αποικιακές χώρες.
Μπορώ να μιλήσω λόγω της πολύχρονης μου αγωνιστικής εμπειρίας μέσα από το CCOO  του να προσπαθήσουμε να διατηρηθεί το καθεστώς του ως ταξικό συνδικάτο.  Ιδρύσαμε το CCOO στη δεκαετία του '60 του περασμένου αιώνα, με πολλή δουλειά και θυσία (που έφερε μαζί της δολοφονίες, βασανιστήρια, φυλακίσεις, εξορίες, απολύσεις, λιμοκτονία, κ.λπ., καθώς επίσης και πολλή αλληλεγγύη, ειδικά αυτή που διοργανώθηκε από την ΠΣΟ) στην οποία συμμετείχαμε κομμουνιστές, σοσιαλιστές, εθνικιστές, η χριστιανική βάση, και αριστεροί γενικότερα. Γεννήθηκε σαν ταξικό συνδικάτο, ανεξάρτητο, δημοκρατικό, αντιπροσωπευτικό, συλλογικό, συμμετοχικό, ενιαίο, μαχητικό, κοινωνικο-πολιτικό, διεθνιστικό (χαρακτηριστικά που υπενθύμισα σε ένα άρθρο του προηγούμενου έτους).
Αλλά μετά τα Σύμφωνα της Moncloa (1977), και χάρη στην αρνητική επίδραση του ευρωκομμουνισμού σε ένα σημαντικό μέρος από τους ηγέτες των CCOO, το συνδικάτο που ενέπνευσε ηρωικούς και πολύ σημαντικούς αγώνες ενάντια στη φασιστική δικτατορία του Φράνκο, το Συνδικάτο που κέρδισε μεγάλες νίκες για την εργατική τάξη σε όλο το ισπανικό κράτος και που ήταν παράδειγμα για τους συνδικαλιστές της Λατινικής Αμερικής, σιγά-σιγά μετατράπηκε σε κίτρινο συνδικάτο, μοντέλο Συνδικαλιστικού ρεφορμισμού, και σε ένα πολύ χρήσιμο συνδικάτο για τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου.
Η εξέλιξη αυτή διήρκεσε για πάνω από 30 χρόνια. Κάθε φορά οι ταξικές θέσεις στο CCOO βρίσκονταν όλο και σε πιο μειοψηφούσα θέση. Για παράδειγμα, το 1983, οι υποστηρικτές του ταξικού συνδικαλισμού  είχαμε ακόμα κερδισμέσνο στην Καταλωνία το δικαίωμα συμμετόχης στις αποφάσεις των συνελεύσεων των εργαζομένων πριν από την υπογραφή από την ηγεσία του Συνδικάτου για ένα γενικό Σύμφωνο. Αλλά τώρα στο CCOO, πριν από την υπογραφή ενός νέου Κοινωνικού Συμβολαίου, δεν γίνεται διαβούλευση με τα καταστατικά όργανα, αλλά επιβάλεται στους ηγέτες μεσαίου βελινεκούς υπακοή στους κορυφαίους ηγέτες, που φτάνουν στο σημείο ακόμη και να απολύουν όσους δεν συμμορφώνονται με τις ηγετικές τους αποφάσεις.
Το CCOO ξεκίνησε εγκαταλείποντας τη σχέση της με την ΠΣΟ (την δεκαετία του '80 του περασμένου αιώνα) για να καταλήξει σιγά σιγά  στην υπογραφή όλων των ειδών Κοινωνικών Συμφώνων (δηλαδή συμφωνίες που αρνούνται την ταξική πάλη), αρνητικών για την εργατική τάξη του ισπανικού κράτους. Σχετικά με τη SINTEL (εταιρία της οποίας οι εργαζόμενοι, για να αγωνιστούν για την υπεράσπιση των εργατικών δικαιωμάτων τους, στρατοπέδευσαν στην Castellana στη Μαδρίτη για 6 μήνες), η συμφωνία η οποία υπεγράφη από τον Jose Maria Fidalgo (υπό την ιδιότητά του ως Γενικού Γραμματέα του CCOO), η οποία διευκόλυνε την πολυεθνική  Τelefónica να περάσει από 70.000 εργαζόμενους σε λιγότερο από 30.000, είναι ένα μόνο παράδειγμα (αυτό, σε επίπεδο εταιρείας, είναι η προέλευση της σημερινής απεργίας των συμβασιούχων τής Movistar-Telefonica), στο οποίο πρέπει να προσθέσουμε τα Σύμφώνα του Τολέδο  (που ξεκίνησαν με το χάσιμο των δικαιωμάτων των Συνταξιούχων και Επιδοματούχων), καθώς και των Κοινωνικών Συμφώνων που έχουν περιορίσει την αγοραστική δύναμη των μισθών και καθυστερούν την ηλικία συνταξιοδότησης (επιδεινώνοντας τις συνθήκες για την επίτευξη μιας αξιοπρεπους σύνταξης).
Είναι αλήθεια, ότι έχουν γίνει αγώνες για δεκαετίες μέσα από το CCOO. Υπήρξε μια εποχή που υπήρχαν στις συμβατικές διαδικασίες εναλλακτικές λίστες και διαφορετικά έγγραφα στα προτεινόμενα από την απερχόμενη ηγεσία. Μέχρι και που νομιμοποιήθηκε ένα εσωτερικό ρεύμα (κρίσιμο ρεύμα, στο οποίο δαπανήσαμε πολλή ενέργεια) που προσπαθούσε να σταματήσει αυτή την μετατροπή του CCOO σε κίτρινο συνδικάτο, εξημερωμένο από τον καπιταλισμό. Ούτε αυτό το ρεύμα πιά υπάρχει στο CCOO.
Είναι αλήθεια ότι, εξακολουθούν να υπάρχουν στη βάση του CCOO (δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικά, γιατί η εργατική τάξη θα είναι πάντα διεκδικητική και μαχητική) ομάδες, με όλο και λιγότερο αντίκτυπο στο σύνολο της CCOO, οι οποίες προσπαθούν να ασκήσουν ταξικό συνδικαλισμό. Χάρη σε αυτό υπήρξαν πολλοί υποδειγματικοί αγώνες σε ορυχεία, στο Panrico, στην CocaCola, και σε πολλές εταιρείες. Είναι συνδεδεμένες με το CCOO, επιδιώκοντας να εφαρμοστούν τα 10 κριτήρια, που υπογραμμίζονται παραπάνω, τα ιδρυτικά κριτήρια τού αντιφραγκικού συνδικαλισμού.
Αλλά η πραγματικότητα δείχνει ότι αυτά τα μέλη των συνδικάτων βάσης δεν προχωρούν στους αγώνες τους πέρα από να παίρνουν νίκες για την εργατική τάξη σε επίπεδο εταιρείας. Δεν συμμετέχουν στις γενικές αποφάσεις του συνδικάτου CCOO, ούτε καν επικρίνουν (μερικές φορές δεν τολμούν, για να μην διωχθούν από το CCOO, όπως έχει συμβεί πολλές φορές) τα Κοινωνικά Σύμφωνα που η ηγεσία του CCOO υπογράφει χρόνο με το χρόνο. Στην πραγματικότητα ο σωστός αγώνας τους σε επίπεδο εταιρείας (συνήθως μεγάλες επιχειρήσεις) ξεχνά οτι ο ταξικός συνδικαλισμός πρέπει να ενεργεί σε γενικό επίπεδο για να μην εκφυλιστεί σε εταιρικό συνδικαλισμό, επίσης αρνητικό στη μάχη ενάντια στον καπιταλισμό.
Σήμερα, από αυτά τα μέλη των συνδικάτων, ορισμένοι προσπάθησαν να επηρεάσουν από τα μέσα την οργάνωση του CCOO μέσα από το "Ganemos CCOO», αλλά δεν μπορούν ούτε και θα μπορέσουν  να αλλάξουν τίποτα ουσιαστικό από τις σημαντικές και αρνητικές αποφάσεις της ηγεσίας του CCOO. Το πιο πρόσφατο παράδειγμα είναι το νέο Κοινωνικό Σύμφωνο που CCOO και UGT ετοιμάζουν (με τον συνήθη θεατρινισμό για να φανεί ότι διαπραγματεύονται), που θα δώσει στην εργοδοσία μια ακόμα νίκη, με αντικατάσταση του IPC (Δείκτης Τιμών Καταναλωτή) με ΡΝΒ  ( Ακαθάριστο Εθνικό Προιόν). Διεκδίκηση του CEOE που το CCOO έχει ήδη δηλώσει ότι θα δεχτεί, αντιτιθέμενο με τα έγγραφα του συνεδρίου του  (η διοίκηση αυτού του κίτρινου συνδικάτου μετράει δεκαετίες πρακτικής μη εκπλήρωσης των συμφωνιών των συνεδρίων του), και αφήνοντας τις μισθολογικές αυξήσεις   ακόμα περισσότερο στα χέρια των εργοδοτών .
Δεν ξέρω (παρά το γεγονός ότι το ψάξαμε εκτεταμμένα και το ζητήσαμε από τους λίγους που πιστεύουν ακόμη ότι αξίζει τον κόπο να συμμετέχουν στο CCOO) κανένα έγγραφο ή κάποια εσωτερική διαμάχη ενάντια στο συνδικαλιστικό ρεφορμισμό, αυτών τών συνδικαλιστικών βάσεων του CCOO  που ακόμη πιστεύουν ότι ασκούν συνδικαλισμό σε αυτήν την εκφυλισμένη οργάνωση.
Αλλά ακόμα κι αν υπήρχε αυτή η εμπειρία κάπου, θα χρησίμευε μόνο ως εξαίρεση από την προδότρια (της εργατικής τάξης) διεύθυνση του CCOO για να προφασιστεί εσωτερική δημοκρατία.
Αυτή την πρώτη του Μάη 2015, το CCOO έγινε ξανά όργανο της μεγάλης εργοδοσίας, τόσο ως προς τις προτάσεις τους, όσο και ως προς τα συνθήματα τους. Δεν έχουν επιτεθεί στον καπιταλισμό, το μόνο που που ανέφεραν είναι ότι υπάρχει κακή διαχείριση. Το CCOO κάνει σε συνδικαλιστικό επίπεδο το ίδιο που κάνoυν το IU +Podemos +PSOE στον πολιτικό στίβο, δημιουργεί ιδεολογική σύγχυση.
Για να αναγεννηθεί ο συνδικαλισμός πρέπει να υπάρχει ένα όραμα που πηγαίνει πέρα από την εταιρεία στην οποία εργάζεται ο συνδικαλιστής, πιο πέρα από συγκεκριμένους αγώνες (όσο ενωτικοί και αν είναι), στο οποίο να μπορεί να συμμετέχει ο εργαζόμενος. Θα πρέπει να είναι ξεκάθαρη η πραγματικότητα στο σύνολό της, να είναι ξεκάθαρη η πάλη τών τάξεων, σε όλες τις διαστάσεις της, και να γίνει φανερό ότι τα κίτρινα συνδικάτα παραμένουν ένα όργανο που χρηματοδοτείται από την αστική τάξη δεδομένης της μεγάλης αξίας που έχει γι’ αυτήν η ιδεολογική πάλη (έτσι το CCOO συμβάλλει, ενάντια σε ό, τι έκανε όταν το ιδρύσαμε, ώστε να αποφευχθεί η αναγκαία εξέγερση ενάντια στους εκμεταλλευτές).
Σήμερα είναι απαραίτητο να υποθέσουμε ότι ο ταξικός συνδικαλισμός, ο μοναδικός που αντιμετωπίζει τον καπιταλισμό, πρέπει να συμμορφώνεται με τα 10 χαρακτηριστικά που αναφέρθηκαν παραπάνω, να είναι: ταξικός, ανεξάρτητος, δημοκρατικος, αντιπροσωπευτικός, συλλογικός, συμμετοχικός, ενιαίος, μαχητικός, κοινωνικοπολιτικός και διεθνιστικός.
Χωρίς όλα αυτά τα χαρακτηριστικά, χωρίς το συντονισμό της ταξικής πάλης σε εθνική διάσταση, κρατική και διεθνή, δεν θα υπάρχει καμία πιθανότητα από το συνδικαλισμό να βοηθήσει στο τερματισμό της μάστιγας του καπιταλισμού. Και ο κύριος στόχος του ταξικού συνδικαλισμού θα πρέπει να συνεχίσει να είναι το να καταστρέψει τον καπιταλισμό.
Μην ξεγελιέστε, το CCOO είναι (όπως είπαν οι δύο ηγέτες που αναφέρθηκαν παραπάνω), ένα συνδικάτο που ποτέ πια δεν θα είναι ταξικό.
Μάιος του 2015.
Quim Boix
Μέλος του Προεδρικού Συμβουλίου της ΠΣΟ, και Γραμματέας της TUI
(Διεθνής Συνδικαλιστική Ένωση) Συνταξιούχων και Επιδοματούχων (P&J) της ΠΣΟ.